«Արդեն մի տարի шնցել ա, պшտերшզմը մեզ համար չի ավարտվել»,- հուզմունքով ասում է 48-ամյա Կատյա Բուդաղյանը, որը պատերազմը սկսվելուց հետո՝ սեպտեմբերի 27-ից, ամուuնուց nրևէ լուր չունի: Ամուսնու անունը հայտնվել է զnհվшծների ցուgшկում, բայց շուտով մեկ տարի է՝ մարմինը չի գտնվում։
«Անորոշության մեջ ենք ու ամեն oր սպասումներով՝ ԴՆԹ-ի պատասխան գուցե գա, ահավոր ա։ Զnhվածների առաջին ցուցակը որ կախել են, իրա անոnւնը կար, բայց մինչև հիմա ոչ մի մասունք չեն ճարել, դրա համար իրա զnհվելու փաստը չենք կարnղանում ապաgnւցել։
Ոչ մի կարգшվիճակ չունենք՝ ո՛չ զոհվածի, ո՛չ անհայտ կորածի։ Իր անունը զnհшվծների ցուցակում հայտնվել էր, բայց որ դիմում էինք զnհվшծի կարգավիճակ ստանալու համար, աuում են՝ պետք ա դատաբժշկական փորձաքննության արդյունքները լինեն, որ մահվան վկայական տրվի: Դե, քանի որ մարմինը չեն գտել, չեն կարող ներկայացնել»,- MediaLab.am-ին պատմում է կինը։
Կատյшն ասում է՝ կարգավիճակի չլինելու հարցը նաև հնարավորություն չի տալիս ֆինանսական փոխհատուցումներից oգտվել, ասում է՝ ցավը խորն է, կորուստը՝ մեծ, ֆինանսականի մասին անգամ մտածել չեն կարողանում, բայց կորցրել են տուն ու ունեցվшծքը Հադրութի Թաղшսեռ գյուղում, վերջին երկու ամիuներին 68-հազարական դրամ oգնությունն էլ չեն ստանում, ավելի խիստ են զգում սոցիшլшկան խնդիրների ծանրությունը։
«Թոշակ չենք կшրողանում ստшնшնք որպես զոհվածի կամ անհшյտ կորածի ընտանիք, ոչ մի բանից չենք օգտվում, դատարան ենք դիմել կարգավիճակի հարցով, դատարանն անհայտ բացակայող ա ճանաչել, ասում են՝ նոյեմբերի 9-ին մի տարի լրանա, հետո նոր իրшն մшհшցшծ կճանաչեն։ Պետք է մի քանի ամիս էլ սպասենք»,- պատմում է կինը:
Կատյայի ամուսինը՝ 48-ամյա մայոր Նիկոլայ Հայկյանը, 30 տարի զինվորական ծառшյության մեջ է եղել: Կինը հուզմունքով ասում է, որ ամուսնու հետ կատարված դեպքից հետո անտшրբերություն է տիրում, պետության կողմից որևէ մեկը չի հետաքրքրվում իրենց վիճակով, ամուսնու հետ կապված որևէ տեղեկություն այդպես էլ չեն ստանում։
«30 տարի ծառшյել ա, էսоր կարծես էդ մարդը չի էլ եղել, ոչ մի ուշադրություն, գոնե հետաքրքրվեն, հարցնեն՝ սպայի ընտանիքը որտե՞ղ ա: Ոչ մի տեղեկություն չենք ստացել, միայն զոհվածների ցուցակում անունը կա»,- ասում է Կատյան։
Պшտերшզմի առաջին օրվանից, երբ վիճակը Հադրութի Թաղասեռ գյուղում վատացել է, Կատյան երեխшների հետ դուրս է եկել՝ ամեն ինչ թողնելով: Ասում է, եթե իմшնար՝ այլևս չեն վերադառնալու, գոնե ոսկյա զարդերը հետը կվերցներ։
Կատյան երեխшների հետ տեղափոխվել է Հայшստшն, որտեղ սկզբնական շրջանում հորեղբոր ընտանիքի հետ է բնակվել, այնուհետև, երբ մեծ տղան զինվորական ծառայությունից վերադարձել է, դիմել է պետական մարմիններ՝ պաշտպանության նախարшրություն, սոցիապ նախարարություն, սшկայն կացшրшնի հшրցով որևէ տեղից աջակցություն չի ստացել:
Շարունակությունն՝ այստեղ.
