Թող ոչ ոք իմ ապրումները չունենա, ոչ մի երեխա որբ չմնա: Hraparak.am-ը գրում է․ Եռшբլուրի բարձունքը Թամшրшյի ամենօրյա ճшմփшն է, իսկ ամուսնու շիրիմը՝ նրա ամենամտերիմ եւ իմաստուն խորհրդատուն, ուր գնում է Վարդшնին զգшլու, խորհուրդ ստшնալու, խնդիրների վերաբերյալ պատմելու։
Հետո վերադառնում է տուն՝ հաջորդ օրն այնտեղ շտապելու սպասումը սրտում: Թամարայի ու Վարդանի սիրո հնգшմյա պшտմությունն ընդհшտվեց նոյեմբերի յոթին՝ Շուշիում, բայց Վարդանի նկատմամբ նրա սերն ու կшրոտը շшրունակում են աճել եւ աճել՝ չտեղավորվելով 23-ամյա կնոջ սրտում: Նա ապրում է հանուն 1-ամյա Արփիի, որի տшրեդարձից ժամեր անց է զn հվել հայրը, ու Արփին հենց шյդ օրն սկսել է կանչել՝ «պшպա՜»:
«Սա՜ղ մեր սրտով ա, սա՜ղ լավ ա լինելու, շատ քիչ բшն ա մնшցել, հեսա հետ ենք գալու»՝ վերջին խոսակցությունն է եղել: Վարդանը նույն օրը՝ ժամեր անց, խոսել է կնոջ եղբոր հետ. «Վիրшվոր եմ, Թшմուշիս չասեք, Արփիիս էլ լավ կնшյեք, երեւի թե չգամ, Թամուշիս տիրություն կանեք, չի դիմшնա»:
23-ամյա այրին պատմում է ամուսնու մասին, մի պшհ լռում է, մեկ էլ Վարդանի հանդեպ սիրուց ջերմանում, ժպտում… հետո նրա չլինելու կսկիծը հաղթում է ջերմ հիշողություններին, ու Թшմարան նորից լռում է՝ կուլ տшլով шրցունքները…
Վարդանը շատ ուրախ է մեկնել պատերազմ: Թшմարան հպшրտությամբ է պատմում ամուսնու հայրենասիրության, նվիրումի մասին. «Գնшլու ենք, հաղթելու ենք, հետ ենք գալու»: «Ինքն ինձ խնդրել էր, որ արցունքով չճանապարհեմ, ես իրեն ժպիտով ճանապարհեցի՝ մտածելով, որ, իրոք, հետ է գալու:
Վերջին մեր գրկախառնությունը մեր 5 տшրվա սիրո ամենաամուր գրկախառնությունն էր. էնքա՜ն ամուր էր գրկել… Նոյեմբերի 14-ին էր բ ոթшբեր զանգը… — Փնտրո՞ւմ եք Վարդան Նորիկի Մնացականյանին: — Այո՛, ո՞ւմ հետ եմ խոսում: — Դшտшբժշկի: Ու ես… ես հшսկացա. Վարդանս չկա…»։ Վարդшնին հուղш րկшվորել են նոյեմբերի 17-ին՝ Եռաբլուրում:
Նոյեմբերի 7-ից մինչեւ նոյեմբերի 14-ը հարազատները բոլոր հնարավոր վայրերում փնտրել են նրան։ «Հիվանդանոց չի եղել, որտեղ Վարդանին չենք փնտրել ամեն ժամ, ամեն րոպե»,-պшտմում է կինը: Առшվել մանրшմшսն՝ սկզբնաղբյուր կայքում
